Nuda

Nudzę się w tym moim życiu,

W którym cierpienie zastępuje cierpienie

W którym nikt nie zrywa ze mnie ubrań.

Nie bierze namiętnie na kuchennym stole.

Nie szepcze mi do ucha podniecających tekstów.

Nikt nie porywa mnie na koniec świata

Nie wyrywa z szarej rutyny szarej codzienności

Nikt nie pije ze mną wódki w parku

I tylko dają mi kwiaty na grób, w którym leżę wykończona przez nudę

Oferta nie do porzucenia

Dotykałam dłońmi delikatnie Twój ból

Był jak kwiat kwitnący dziko w lesie podczas burzy

Ocierałam z namaszczeniem Twoje łzy

Ustami do Twych ust dostarczałam radość

Byłam ratunkiem w zimną noc

I ochłodą na gorące dni

Szeptałam czule do Twych uszu bajki na dobranoc

Krzyczałam głośno, gdy błądziłeś we mgle

Sprzedałam całą siebie za Twoją obecność

I gdy odejdziesz kolejny raz 
Ze mnie nie zostanie nic

Przyjaźń

Nasza przyjźń ma smak słony

I zapach soli w powietrzu też się unosi

I jest jak jedna z tych potraw zbyt dobrze doprawionych

Co kelner z pytaniem w oczach przynosi

Nasza przyjźń ma w sobie wiele tęsknot niewypowiedzianych

O których nikt prócz nas nie ma pojęcia 

I ma też wiele ran rozdrapanych, 

Których nikt nie pokaże na zdjęciach

Nasza przyjaźń nie boi się końca

Bo koniec niesie nowy początek

Każdego dnia jest nowy wschód słońca

I wraca do nas stary porządek

Nasza przyjaźń jest wybudowanym pomnikiem

Na wszystkie lata naszego istnienia

I chociaż różna za oknem jest pogoda

Każda z nas na swój sposób ją docenia

Nasza przyjźń jest przede wszystkim wolna

Nieskrępowana obowiązkiem czy ciszą

Do ogromnych poświęceń zdolna

Jest tą, o której niektórzy tylko słyszą

Dobry plan

Jestem wdzięczna za tą miłość, którą mam

Za miłość, w której mogę się rozsmakować

Za miłość, która jest stałą w rozchwianym świecie

Jestem wdzięczna za człowieka, który jest moim przyjacielem

Za człowieka, którego bicie serca jest najlepszym środkiem uspokajającym

Za człowieka, który będąc słabym ma w sobie tyle siły aby utrzymać moją rozpadającą się dusze

Jestem wdzięczna za czas, który został nam dany

Za miejsca, które były dla mnie domem

Za bohaterów odgrywających główne role w moim życiu

Jestem wdzięczna Panie Boże, dobrze to zaplanowałeś 

Samotność

Zjada mnie po kawałku

Jak wygłodniałe zwierzę

Rozszarpuje skórę

Krew spływa po targanym konwulsjami ciele

A świadomość nie ucieka

Świat się nie kończy 

Wszyscy patrzą jak pożera mnie samotność

I tylko jakaś mała dziewczynka ruszona dziecięcą empatią kwili w kątku

Artystyczny erotyk

Słowem mnie dotknij

Zanurz mnie w zdania

Schowaj między przecinkami

Muzyką mnie ucałuj

Dźwiękiem do rozkoszy mnie prowadź

Głosem swym wpraw moje ciało w drgania

Namaluj mnie od nowa

Ożyw mnie barwami

Uczyń mnie Twoim arcydziełem

Nie pytaj mnie o to

Zapytana o miłość

Wyglądała na zaskoczoną

Po chwili zastanowienia 

Na lekko zmartwioną

Na końcu, gdy zbierała się w zamyśleniu

Odpowiedziała nie wiem

Odeszła w milczeniu

Martwa miłość na moim biurku

Uschły już czerwone róże na moim biurku

Które nie były dla mnie i nie były od Ciebie

Uschła mi czyjaś miłość przed nosem

A na mnie napadał deszcz

I uczucia we mnie zakwitły

Wtedy zawołałam Cię nieśmiało swoim spojrzeniem

Ale już odszedłeś i pozostało mi tylko patrzeć

Zakochanym wzrokiem na te cholerne martwe róże

Oto moja mała tajemnica

Jestem hipokrytką

Mówię rzeczy, których nie myślę

Robię rzeczy, których nie popieram

Gubię się na tych samych zakrętach

Płaczę... 

...czasami...
 ...kiedy nikt nie widzi,

Kiedy patrzą śmieje się najgłośniej

Tęsknię za prawdą o sobie,

Która powoli przestaje być prawdziwa

Księżyca też szukam

Delikatnie zsunęłam z siebie noc

Odłożyłam na bok sznury gwiazd

I cicho stąpałam za Tobą

Otulając się ciepłem Twojego blasku

Mój księżycu

Oplatający moje nagie ciało

Wypełniający moje puste serce

Całujący czule moje spragnione usta

Nie odchodź

Zostań

Niech to trwa

Poszukiwany ogrodnik

Żebym była Twoja

Musisz rozebrać mnie z lawendy

Wyrwać mi białą różę

Poświęcić dla mnie twą topolę białą

Odzyskać mą dalię, którą utraciłam

I pozbierać dzielżany, które spadły na ziemię

Żebym była Twoja

Musisz uważać na gorczycę rosnącą w moim sercu

Na nagietek, który oplata moje piersi

Na wrzosiec, który zamknął mi usta

Żebym była Twoja

Musisz znaleźć klucz do mojego ogrodu

I pielęgnować we mnie te właściwe kwiaty

Wtedy dostaniesz ode mnie tulipany

Czerwone róże otulą Cię całego

A lipa ochroni nas przed światem

Wiktoriański słownik kwiatów:
*lawenda-nieufność
*biała róża- serce nienawykłe do miłości
*topola biała-czas
*dalia-godność
*dzielżany-łzy
*gorczyca- zraniono mnie
*nagietek-żal
*wrzosiec-samotność
*tulipan-wyznanie miłości
*czerwona róża-miłość
*lipa-miłość małżeńska

Biegający lęk

Nawet nie wiesz ile rzeczy dziennie porusza moje serce

Dzisiaj była to piękna piosenka

I szary obraz dwójki rozmazanych tulących się do siebie ludzi

Dzisiaj byłam delikatna

Tak pod wieczór w okolicach końca butelki piwa

Dzisiaj lęk biegał po moim sercu

Wplatając mi do głowy mnóstwo pytań

Dzisiaj sen obejmował mnie czulej niż jakikolwiek facet

Dzisiaj zakochałam się po raz kolejny w deszczu

Dzisiaj czułam się rozbawiona

Dzisiaj byłam sobą

W końcu

Znalazłam siebie

Żywą

Z kochającym sercem

I kolorowymi marzeniami

Przeciekający smutek

Dzisiaj napadało mi na życie

Trochę smutek zaczął mi przeciekać

A radość podmyło do tego stopnia, że nic z niej nie zostało

Miłość zalało, ale ciągle, jest we mnie

Gdzieś w piwnicy

Pod wodą

Tancereczka

Tańczyłam z diabłem walczyka

Na raz, na dwa i na trzy

Lecz zbyt cicho grała muzyka,

A diabeł okazał się zły

Tańczyłam taniec z aniołem 

Dzień cały może i dwa

Lecz pogubiłam rytm

Tym razem ja okazałam się zła

I teraz już nie tańczę

Bojąc się, że pogubię rytm

Lub ponownego cierpienia, 

Gdy tancerz będzie zły

Choć w sercu mam nadzieję, 

Że jest ktoś taki jak ja 

Kto marzy,choć już nie tańczy

Okaleczony przez lwa

I może kiedyś o świcie

Gdy las będzie szumiał pieśń

Zaprosisz mnie wtedy do tańca 

Na polanie wśród drzew

By w końcu pokonać strach

I lękom powiedzieć nie

By razem mylić kroki

I śmiać się z tego do łez

Zatańczysz?

Pan tańczy

Bo ja nie tańczę

Ja tu siedzę

I czekam

Na kogo?

Długo tu już siedzę

Nie pamiętam

Pan chce ze mną?

A ja z panem nie!

A może...

Niech pan wróci

Ja jednak tańczę

Na pana czekałam

Baobaby - absztyfikanci

* * *

Mały Książe zbyt długo Cię już nie ma

Baobaby podjęły się opieki nade mną

Zamykając mnie w klatce ze swych korzeni

Ich miłość nie daje mi wolności

I duszę się na tej planecie

Gdzie nie ma już Ciebie

Ciągle czekam

Wybacz mi

* * *

Nastąpiła debellacja mojego serca

Gdyż pojawił się pewien absztyfikant

Wróg mój numer jeden

I zaczął mi insynłować, że ja do niego mogłabym poczuć miętę przez rumianek

Tak mnie to zbulwersowało

Że uwierzyłam w te jego farmazony

Wena z miłości

On pisał wiersz o jej wierszach

Ona pisała wiersze w odpowiedzi

I cichutko romansowali

Chłopak ze wsi

Dziewczyna z miasta

Znając tylko swoje poetyckie oblicza

A ja piszę o nich wiersz

W cichą czerwcową noc

Tęskniąc za weną

Którą zakochani czerpią z miłości

Żabka z popsutym zaklęciem

Masz takie dobre serduszko
Delikatne i czułe
A ja już zapomniałam 
Co to znaczy w ogóle

Masz takie łagodne spojrzenie
I wiarę, że możesz coś zmienić
Lecz ja chyba jestem żabą
Której nie da się odmienić

Masz taką swoją nadzieję,
Którą mi odebrano
Zabito, opluto i gdzieś na wieczność schowano

Masz takie ładne marzenia
Nie pamiętam kiedy marzyłam
Siedząc w życiowym grobie
Tam od środka zgniłam

I smutek mnie dopadł wieczorny,
Że spotkałam tylu złych ludzi
Że nikt mnie stamtąd nie wyrwał
W złym momencie obudził

Smutno mi, że jak ludzik z soli
Wlazłam do morza z miłości
I nie mam już ręki i nogi
Gdzieniegdzie wystają mi kości

I żałuję, że kilka lat temu 
Nie stanąłeś na mojej drodze
Bo teraz budzi mnie pustka
A samotność ubieram na co dzień

Nie lubię

Nie lubię dotyku

I szeptu też nie lubię

Nie lubię nagości

Nie lubię mężczyzn z funkcją odchodzenia

Nie lubię kobiet 

Nie lubię kotów

I ludzi, których kocham po cichu

Nie lubię wulgaryzmów kiedy jestem smutna

Nie lubię kiedy mówisz kurwa mać

I rzygać też nie lubię

I płakać nienawidzę

I słabą być 

Samą  być nie lubię jeszcze bardziej

Niż wszystko to co wcześniej wymieniłam

Jestem swoim grabarzem

Tyle śmierci miałam w swoim życiu

Ile kotów ma samotna kobieta

Umarła we mnie ufność - pochowałam ją uroczyście

Umarła we mnie zazdrość ta zdrowa i ta niezdrowa - 

zazdrość pochowałam tak jak się ją zwykle chowa

Umarła we mnie miłość i to było najsmutniejsze - pochowałam

ją szybko by zapomnieć jej odejście

I jeszcze wiele rzeczy umarło i wszystkie, gdzieś pochowałam

I nic nie zmartwychwstało chociaż na to czekałam

Moja niecna intryga

* * *

Nie lubię kiedy mówisz, że jestem dobra

Bo nie znasz mnie wcale

I moich morderczych instynktów też nie znasz

Nie wiesz ile trupów mam w szafie

* * *

Intryga, intrygować, intrygujący

Intryga, zaintrygować intrygującego

Intrygę zakończyć

Intrygujący zaintrygowany przez intrygantkę

* * *

Miałeś kiedyś w duszy taki chaos,

Który zakłócał Ci wszystkie myśli?

Taki niespokojny spokój, którego nie rozumiesz

I czułeś...

Czułeś coś czego nie potrafiłeś nazwać

Miałeś tak?

Bo ja tak mam i gra we mnie muzyka

Ale gra tak głośno i tak cicho,

Że nie potrafię jej usłyszeć

Dlatego często milczę

Bo gubię się sama w sobie,

A co dopiero w świecie rzeczywistym

Epitafium dla klasowych samobójców

Istnieją naprawdę i życie martwe wiodą

Zamknięci w impasie depresyjnych fanaberii

Rozczarowani realizmem

Cichutko umierają raz po raz drwiąc ze śmierci

A jednocześnie pragnąc jej jak leku na całe zło

Delikatni, ze złamanymi duchami

Samotni choć otoczeni ludźmi

Pożerani żywcem przez noc i wypluwani nad ranem

Niezastąpieni, jedyni w swoim rodzaju

Tacy właśnie są

Żywi, lecz martwi klasowi samobójcy

A ja piszę im to epitafium, bo ich martwe życie zasługuje

Na pochwałę

W zimnym powiewie...

Kocham twoje przyprószone problemami ramiona

Które od ich ciężaru chylą się jak gałązki pod śniegiem

I kocham twoje serce z pozoru zamarznięte jak tafla jeziora

Którego dno emanuje ciepłem, o którym nikt nie wie

Kocham twoje lodowate słowa

Które sterczą groźnie na brzegach twojej duszy

I kocham ten czas kiedy się roztapiasz

Chociaż wciąż powtarzasz, że nic cię nie wzruszy

Kocham te zimne powiewy wiatru

Którymi oddajesz mi swoją samotność

I kocham jak malujesz swoje wyznania miłości

Szronem pokrywając moje okno

Miłość na raz i dwa

Na raz

Oczy mam brązowe

Usta nie mają określonego smaku

Moja skóra pięknie pachnie

Piersi nie są duże

Czasami me ogrody kwitną

A czasem ich po prostu nie ma

Nie jestem gruba

Ani zbyt niska

Ani zbyt wysoka

Jestem taka w sam raz

Idealnie komponuje się z Twoim sercem

Moja miłość dopasowana jest do Twojej miłości

Każdym puzzlem tej zawiłej układanki

Więc zaproś mnie dzisiaj do tańca

Bo melodia już gra

A pora jest właściwa

Czasu też jest niewiele

Możemy ze sobą spędzić tylko kilkadziesiąt lat

Nie czekaj

Na dwa

Kocham cię kochać

Lubię cię lubić

Szeptem się staje kiedy do mnie szepczesz

Tulę się do ciebie kiedy mnie tulisz

A czasem nawet próbuję się zgubić

By szukać ciebie kiedy mnie szukasz

Zerkać na twe zerkające oczy

Urzekać ciebie kiedy mnie urzekasz

I trwać od sekundy do sekundy

Aż twa troska bardziej mnie otoczy

Kiedy dramatycznie nie pragnę jest ze mną źle

Dramatycznie pragnę abyś natychmiastowo

Zaczął mnie kochać

Ponieważ tak jest po prostu niezdrowo

Że ja i ty żyjemy bez miłości

Niepodważalne są na to dowody

Że brak tego uczucia jest problemem

Nie dostrzegam w Tobie niezgody

Więc za trzy minuty i czterdzieści pięć sekund

Oczekuje twojego odejścia

Jeśli jednak zostaniesz wymagam od ciebie miłości

Nie lękaj się zmiany podejścia

Wierzę w nasze możliwości

Bo z Twoimi oczami to nie jest taka prosta sprawa

Bo z twoimi oczami to nie jest taka prosta sprawa. Patrzeć w nie za długo nie mogę, bo jeszcze pomyślisz, że czuję coś więcej. Z drugiej strony zbyt krótko w nie spoglądać serce mi zabrania, bo jeszcze nie zauważysz, że czuję coś więcej. I często trwam w takim rozdarciu spoglądając na ciebie ukradkiem, marząc o wspólnych przygodach albo chociaż wspólnej rutynie, która by nas wspólnie zabijała. Dni bywają różne smutne, radosne, zmysłowe, w każdy z nich kocham cię inaczej. Najbardziej lubię te zmysłowe. Myślę, że ty też byś je polubił. W te dni masz wargi bardziej różowe niż zwykle, sylwetkę niczym rzeźba Dawida i niezwykle stęsknione ramiona kochanki twego serca. W te dni pożądam. One czasem przeplatają się z tymi radosnymi, w których po prostu jestem niepoprawną romantyczką. Skrzywdzoną, z dystansem, ale niepoprawnie romantyczną. Wtedy tańczysz ze mną w kuchni kiedy robię dla nas kolację, grasz ze mną w karty na podłodze w salonie śmiejąc się przy tym całym sobą albo milczysz przez dłuższą chwilę tuląc mnie na powitanie. To znaczy nigdy jeszcze tego nie zrobiłeś, ale o tym właśnie marzę kiedy jestem radosna.

Zapomniałam jeszcze napomknąć, że miewam smutne godziny. Czasami przychodzą dwie lub trzy, czasem dwadzieścia cztery, a czasem trochę więcej. Wtedy już nie pragnę, nie pożądam wtedy cię potrzebuję. Słowa, gestu, obecności, uśmiechu, ramion, dłoni, głosu, czułości, oparcia, ciebie. Kiedy nie przychodzisz, a jeszcze nigdy nie przyszedłeś, kocham cię najmniej, lecz smutne godziny mijają, by na następny dzień kochać cię i pożądać znów i znów.

O jesieni all the time

Jesień to taka pora samotności

Z dużymi, brązowymi oczami

Zmarzniętymi dłońmi

I kubkiem ciepłej herbaty z cytryną

To taka pora spacerujących hormonów

Krótre kołyszą serce raz na jedną, raz na drugą stronę

To taka pora, gdzie naga kobieta najczęściej tęskni

A mężczyzna raz po raz umiera na przeziębienie

Jesień to porzucona kochanka, która wspomina barwny związek

I wylewa mnóstwo łez na niewinnych przechodniów

Która wieje wiatrem biednym prosto w oczy

Która każe nam szukać ciepła w naszych domach