Mówili o mnie, że jestem

* * *

W grudniowy dzień

Podczas krzyżowej drogi do żłóbka na Golgotę

Umieram w krzyku i bólu niczym ranny żołnierz na polu bitwy

Miłość zadaje mi cierpienie

Zaufanie podkłada mi kłody pod nogi

Szymon z Cyreny stoi niewzruszony

To nie tak było w scenariuszu

Scena po scenie analizuję cały spektakl

I nie wiem co to jest granę

Cicho protestuję, ale nikt nie słyszy

Wierność w postaci psa umiera na moich rękach

Wtedy zaczynam krzyczeć

I wiecie co?

Nic się nie dzieje

Miłość odeszła

Wierność umarła

Na sianie leżałeś chwil kilka

Lecz spieszno im było

Noworodka przybili do krzyża

Nadzieja też się skończyła

* * *

W rozpędzonym pociągu

Rozgoryczonych myśli

Jechało moje serce

Przełamało wszystkie opory

Było stać je na więcej

I powiedziałam Ci wszystko co chciałam

Nawet trochę za dużo

A świat miał do mnie pretensje

Ludzie z pogardą patrzyli

W załzawione oczy,

Które raz po raz mrugnięciami

Próbowały się niczym przemoczony motyl wznieść

Ku wybaczeniu

Ale jak słońce przez deszcz nie przebija się swoim ciepłem

Tak Twoje wybaczenie nie przebiło się przez poczucie winy

I upadłam

Stłamszona pretensjami świata

Pochowali mnie żywcem

I nikt kto na mnie spojrzał

Nie krzyczał: żywa!

Stałam się duchem

Niewidzialnym

W rozpędzonym pociągu

Otoczona ścianami,

Przez które nie było słychać

Mojego szczerego

Przepraszam

 * * *

Kiedy nie ma Twoich ramion,

Które skrywają mnie przed światem

Czuję się jak róża bez Małego Księcia

Samotna i nieporadna

Kiedy nie ma Ciebie

Twoich oczu i Twoich dłoni

Twoich czułych słów

Usycham

I uschnięta trwam niczym kwiat pustynny

Do następnego deszczu

Do następnego spotkania

 * * *

Gdybym miała wspominać

Wszystkie zranienia

I każde kłamstwo wznosić na piedestale

Gdybym miała rozgrzebywać

Każdą swoją śmierć w agonii cierpienia

Gdybym miała doszukiwać się w sobie gniewu

Nie umiałabym Cię kochać

Bo moja miłość jest skarbcem niepamięci

Dla tego co złe

Bo moja miłość jest sztuką wybaczania

Bo moja miłość każde cierpienie przyjmuje

Jako kierunkowskaz, który każe iść do przodu

* * *

Nikt nie nauczył mnie mówić o miłości

Podobno miłość to kwestia posiadania

Zlepek chemii

Zlepek żądz

I zwierzęcego zachowania

Nie wiem kto rację miał w tym wszystkim

Czytając twoje słowa, myśli

Może i pragnę, lecz to nie miłość

Może i zwierzęcym prawem zaprosiłam Ciebie na tę zabawę,

Lecz to nie to

To nie jest miłość

Miłość jest źródłem

Moją siłą

Miłość jest wszystkim

Gdzie ja i Ty

Miłość to wszystkie spełnione sny

 * * *

Mówili o mnie, że jestem

Silną

Pyszną

Dojrzałą

Egoistką

Mówili, że jestem

Kruchą

Małą

Skrzywdzoną

Księżniczką

Mówili, że mogę płakać,

Lecz żadnej łzie

Nie pozwolili skapnąć z mojego policzka

Zrobili mnie

A teraz mają pretensje

Teraz przeszkadza światu

Kolejne nieudane dzieło

Nieznanych artystów

Sztuka nie została doceniona

Kultura zawyła umierając

Na rzecz instynktów

W zwierzęcym

Świecie

Niegodne jest moje wyznanie

Lecz

Jestem człowiekiem

I na moje człowieczeństwo

Tylko śmierć jest lekiem

* * *

Aniele boży,

Stróżu mój!

Spraw,

By mama mnie nie biła.

By mnie czasem przytuliła.

By tak często nie krzyczała,

Naszych łez nie przelewała.

Mam siniaczki tu i tu.

Nałogowo czuję ból.

Ciągle krzywdzą mnie rodzice.

Siostra krzyczy i ja krzyczę.

Tato, 

Proszę przestań bić.

Mamo,

Proszę przestań pić.

Nikt nie widzi, że nas krzywdzą.

Serca poskreślano blizną.

Już babuni nie ma z nami.

Nikt nie broni nas od bata.

Tata się z diabłami brata.

Bije nas!

Prędko w las.

Bóg uchroni nas od zła.

Tata śpi,

Cicho sza!