Sztuka o smaku cierpienia

Cierpienie stało się sztuką, 

I w całym bólu i egzystencjalnym krzyku

Ciągle mnie coś zadzwia, 

A mianowicie kiedy oczekujemy końca świata,

On nie nadchodzi

Budzimy się

Ciężko oddychamy płucami przepełnionymi gorzkim posmakiem porażki

Wstajemy

Ubieramy się 

Jemy

Zasypiamy płacząc

Wychodzimy do ludzi

Uśmiechamy się

Tak jak kiedyś 

Jakby nic się nie skończyło

Jakby nic się nie zmieniło

A przecież czujemy ten koniec świata

I w dziwnymi zawieszeniu

Patrzymy z boku na codzienną rutynę

Zastanawiając się jak to jest

Że ona trwa nadal

Jakby nigdy nic

Dojrzewamy w cierpieniu

I bez rąk 

Z połową serca

I kulą utkwioną w nodze 

Wchodzimy w dorosłe życie

Nie umiejąc już kochać